کد مطلب:36726 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:140

هیچ كس به خاطر كاری كه می كند و حسنه ای كه به جا می آورد از خداوند طلبكار نیست و حقی بر گردن او ندارد. چرا كه هر آنچه آدمی می كند عطیه ی خداوند است. اختیار و

[صفحه 262]

توانایی و امكانات و توفیق بشر همه از خداوند است. پیامبران بودند كه نیك و بد را به مردم آموختند و مردم را به نیكی ترغیب كردند. خداوند، خود اذن داده است كه او را بخوانند و خود او در برابر یك نیكی ده برابر پاداش تعیین كرده است و باز هم او، خود را بدهكار بندگان خود می داند. لذا مجموع آنچه در عالم می گذرد یكصدا گواهی می دهند كه درهای كرم خداوند باز است و محروم آن كسی است كه به درون نرود و بهره ی نیكو نجوید. گاه این محرومیت، ابدی است و وای بر محرومان ابد. پیام رحمت خداوند را در همان آیه ی «بسم الله الرحمن الرحیم» می توان شنید. هنگامی كه ما انسانها خداوندمان را به نامهای رحمان و رحیم می خوانیم یك دنیا اشارت و عنایت را در آن نهفته می یابیم. رحمت خداوند طالب آن است كه آدمیان به درگاهش استرحام كنند و به سوی او بشتابند:

بانگ آبم من به گوش تشنگان
همچو باران می رسم از آسمان

برجه ای عاشق برآور اضطراب
بانگ آب و تشنه و آنگاه خواب

(مثنوی، دفتر ششم، ابیات 591 -592)

باران كه می بارد و بر سر پلیدان فریاد می زند كه پلیدیهای خود را در او بشویند، شرط عقل نیست كه از این نعمت بهره نجویند. به قول مولانا:

آب گفت آلوده را در من شتاب
گفت آلوده كه دارم شرم از آب

گفت آب این شرم بی من كه رود
بی من این آلوده زایل كی شود؟

(مثنوی، دفتر دوم، ابیات 1366 -1367)

تو مرا گویی كه از بهر ثواب
غسل ناكرده مرو در حوض آب

[صفحه 263]

از برون حوض غیر خاك نیست
هر كه او در حوض ناید پاك نیست

گر نباشد آبها را این كرم
كو پذیرد مر خبث را دم به دم

وای بر مشتاق و بر امید او
حسرتا بر حسرت جاوید او

آب دارد صد كرم صد احتشام
كه پلیدان را پذیرد والسلام

(مثنوی، دفتر ششم، ابیات 1197 -1201)

صفحه 262، 263.